javahermarket

 در همه زبان ها گاهی کلمه «زن» گاهی «مرد» و گاهی واژه «مردم» به کار برده می شود که هر کدام معنی خاص خود را دارد.

خطاب های قرآن نیز به سه شکل آمده: زمانی که واژه ی «رجال» به کار برده می شود، وظیفه ی بیان شده مخصوص مردان است و با آوردن واژه ی «نساء»، وظایف مخصوص زنان بیان شده، اما گاهی کلماتی مانند«الُذین» و «المومنون» آورده شده که به ظاهر مذکر هستند اما معنای آن به همه مردم بر می گردد نه فقط مردان.

همان طور كه می دانید هر زبانی دارای قواعدی است. در زبان عربی هم قانون این است كه همه ی چیزهایی كه اشاره به عموم انسان ها دارد، به صورت مذكر آورده شود و در اصطلاح می گویند « اسم جنس مذكر است». پس اینكه خداوند در قرآن هم  قواعد زبان عربی را رعایت كرده باشد، چیز عجیبی نیست و مطمئن باشید كه غرضی در كار نبوده!

علاوه بر رعایت قواعد، اگر تا به حال به آیاتی كه می خواهد مریم یا آسیه همسر فرعون را نمونه مردم خوب معرفی كند، برخورد كرده باشید، دیده اید كه خداوند می فرماید«و ضربَ الله مثلاً للذینَ آمنوا امراَتَ فرعونَ»(1) و یا وقتی كه در مورد زن نوح و لوط سخن می گوید، می فرماید:«ضربً الله مثلاً للذینَ كفروا امراَت نوح و امراًت لوط»(2) یعنی استفاده از صیغه های جمع مذكر برای اشاره به همه انسان ها.

پس انسان خوب، چه مرد باشد و چه زن، نمونه است و به همین دلیل می بینیم كه خداوند در سوره نحل می فرماید: «من عملَ صالحاً من ذَكَر او انثی و هو مومن فلنحیینه حیاة طیبةً»؛ اگر كسی دارای جان و عقیده سالم باشد و كارهای نیك انجام دهد، خواه مرد باشد خواه زن، ما به او  حیات و زندگی طیبه می دهیم.